Bez uprzedzeń
 
 

FRAGMENTY KSIĄŻEK

 
Propaganda komunistyczna - strona główna
Propaganda komunistyczna
Fragmenty książek
Propaganda komunistyczna
Artykuły prasowe
Propaganda komunistyczna
Liryki robotnicze
Propaganda komunistyczna
Gazetki szkolne
Propaganda komunistyczna
Przemówienia
Propaganda komunistyczna
Hasła
Propaganda komunistyczna
Różne
Propaganda komunistyczna
Ankieta / Wyniki
Propaganda komunistyczna
O autorach
Propaganda komunistyczna
Księga gości
Propaganda komunistyczna
Linki
Propaganda komunistyczna

FRAGMENTY "KRÓTKIEGO SŁOWNIKA FILOZOFICZNEGO"

Propaganda komunistyczna

Propaganda komunistyczna

Propaganda komunistyczna - "Krótki słownik filozoficzny", Książka i Wiedza, 1955 r.ALTRUIZM (z łac. alter - inny) - bezinteresowna troska o dobro innych ludzi, abstrahująca od interesów osobistych. Altruizm jest przeciwieństwem egoizmu - wynoszenia interesów osobistych ponad interesy innych ludzi, interesy społeczeństwa. Etyka burżuazyjna ogranicza pojęcie altruizmu do stosunków między poszczególnymi jednostkami ignorując społeczne, klasowe podstawy moralności, nie uwzględniając moralnego obowiązku jednostki wobec społeczeństwa, ojczyzny. W moralności socjalistycznej interesy osobiste ludzi pozostają w harmonijnym związku z interesami społecznymi, z interesami walki o komunizm.

AMORALIZM - negowanie wszelkiej moralności, rezygnacja z moralności, dążenie do uzasadnienia nieludzkich postępków, pogarda dla sumienia i honoru. Amoralizm jest charakterystyczną cechą faszyzmu i wszelkich innych odmian imperialistycznej ideologii i polityki. W obecnym okresie najpełniejszym przejawem amoralizmu jest agresywna polityka monopolistów amerykańskich, pretendujących do panowania nad światem.

ATEIZM - naukowo uzasadnione odrzucanie religii, wiary w cuda, w życie pozagrobowe itd. W filozofii starożytnej materialiści Demokryt, Epikur, później rzymski filozof Lukrecjusz i inni zaprzeczali istnieniu zjawisk nadprzyrodzonych i nauczali, że w świecie nie ma nic prócz wiecznie istniejącej materii, złożonej z atomów. W XVI - XVII wieku, w okresie walki burżuazji z feudalizmem, naukowe odkrycia Kopernika, Giordana Bruno, Galileusza i innych zadały druzgocący cios obskuranckim, religijnym wyobrażeniom o świecie i jego strukturze. Nie mniej dotkliwy cios religijnej dogmatyce i teologicznej scholastyce zadał Spinoza, a w w. XVIII - wielcy rosyjscy materialiści, Łomonosow i Radiszczew. Walka przeciw światopoglądowi religijnemu osiągnęła szczególnie szeroki rozmach i ostrość w okresie poprzedzającym rewolucję burżuazyjną 1789 r. we Francji. Najwybitniejsi przedstawiciele francuskiego materializmu XVIII w. demaskowali szarlatanerię kleru, wykorzystującego ciemnotę mas ludowych i okrutnie wyzyskującego lud. Jak wskazywał Lenin, ateistyczna literatura francuskich materialistów również i obecnie może służyć jako ostra broń w walce z religią. Jednakże ateizm w okresie przedmarksowskim cechowały istotne braki. Przedmarksowscy ateiści traktowali religię jedynie jako oszustwo ze strony kleru i uważali, że dla przezwyciężenia wierzeń religijnych wystarczy oświecić społeczeństwo. Wojującymi ateistami byli rosyjscy rewolucyjni demokraci: Bieliński, Hercen, Ogariow, Czernyszewski, Dobrolubow, Pisariew. Uczynili oni wiele dla walki z religią rozwijając i propagując światopogląd materialistyczny. Również rosyjscy przyrodnicy prowadzili z naukowych pozycji nieustanną walkę z religią. Jednakże dopiero Marks i Engels, twórcy naukowego komunizmu, rozciągnąwszy materializm na dziedzinę zjawisk społecznych ujawnili rzeczywiste, materialne korzenie religii, jej związek z panowaniem klas wyzyskujących.

Marksizm wykazał, że religia jest narzędziem duchowego ujarzmienia mas pracujących. Ateizm burżuazyjny, kontemplacyjny, dążący do "oświecenia społeczeństwa" uważa, że religię można przezwyciężyć w ramach ustroju kapitalistycznego w drodze upowszechnienia wiedzy naukowej. Natomiast marksizm-leninizm uczy, że całkowite przezwyciężenie religii może nastąpić jedynie w związku z likwidacją ustroju opartego na wyzysku i zbudowaniem społeczeństwa komunistycznego. Co prawda, w procesie walki rewolucyjnej wraz ze wzrostem politycznej świadomości mas pracujących przodujące warstwy proletariatu jeszcze w warunkach kapitalizmu zrywają z przesądami religijnymi; ostateczne jednak przezwyciężenie wierzeń religijnych możliwe jest tylko w procesie budowania społeczeństwa komunistycznego. Partia Komunistyczna w ciągu całej swej historii prowadziła i prowadzi wśród szerokich mas pracujących konsekwentną propagandę światopoglądu ateistycznego. Konstytucja ZSRR (art. 124) gwarantuje obywatelom radzieckim całkowitą wolność sumienia - zarówno wolność wykonywania praktyk religijnych, jak i wolność propagandy antyreligijnej. Ludzie radzieccy w podstawowej swej masie na zawsze zerwali z religią i organizacjami religijnymi. Propaganda jedynego naukowego światopoglądu materialistycznego i cierpliwe wyjaśnianie masom pracującym szkodliwej roli religii - to ważne zadanie pracy kulturalno-oświatowej wśród ludności. Komunistyczne wychowanie ludzi pracy zawiera jako nieodzowny element walkę z przesądami religijnymi.

BEHAWIORYZM (ang. behaviour - zachowanie się) - jeden z reakcyjnych kierunków współczesnej psychologii burżuazyjnej w USA (Watson, Leslie, Weiss, Tolman i in.). Behawioryści negują realność świadomości jako funkcji wysokozorganizowanej materii i całkowicie sprowadzają psychikę ludzką do fizjologicznych reakcji organizmu na otrzymywane przezeń bodźce. Wedle słów Watsona "wszystkie tego rodzaju terminy, jak świadomość, wrażenie, postrzeżenie, wyobrażenie czy wola, można usunąć przy opisie działalności ludzkiej". Behawioryzm eliminuje w ten sposób z psychologii to właśnie, co stanowi przedmiot jej badań. Tę fałszywą, mechanistyczną koncepcję obaliła materialistyczna teoria Pawłowa o wyższych czynnościach nerwowych, teoria, która wykryła materialne, fizjologiczne podłoże procesów psychicznych. Wyłączając wszystkie formy świadomości spod kompetencji nauki, behawioryzm toruje drogę idealizmowi i klechostwu.

Zachowanie się człowieka utożsamia behawioryzm z zachowaniem się zwierzęcia. "Człowiek - twierdzi Watson - jest istotą biologiczną, którą można badać podobnie jak i wszelkie inne zwierzę". Zacierając podstawową, jakościową różnicę między człowiekiem a zwierzęciem, behawioryzm stoi na przeszkodzie naukowemu poznaniu społecznych prawidłowości rozwoju świadomości ludzkiej. Behawioryzm wypacza wzajemny stosunek myślenia i mowy. Nierozerwalny związek, jedność mowy i myślenia zastępuje sprowadzaniem myślenia do mowy. Dla Watsona myślenie jest tylko jedną z form "czynności mięśni", mową "o ukrytej muskulaturze". Powstanie i rozwój mowy i myślenia oderwane zostają od ich realnej podstawy - od powstania i rozwoju społeczeństwa, praktyki społecznej - i traktowane są jako proces czysto fizjologiczny.

Tak więc we wszystkich najważniejszych zagadnieniach psychologii - w zagadnieniu stosunku między materią a świadomością, psychiką zwierzęcą a psychiką ludzką, myśleniem a mową - behawioryzm zajmuje fałszywe, antynaukowe, wrogie marksizmowi stanowisko. W amerykańskiej filozofii idealistycznej wykorzystuje się behawioryzm do "?uzasadnienia" teorii poznania "neorealizmu". Praktycznym wyrazem behawioryzmu jest tayloryzm i fordyzm, wedle których masy pracujące stanowią bydło robocze, surowiec nadający się jedynie do wyzysku.

BERGSON Henri (1859 -1941) - francuski reakcyjny filozof-idealista, mistyk, zaciekły wróg socjalizmu, demokracji i naukowego materialistycznego światopoglądu, jeden z najbardziej wpływowych filozofów burżuazji imperialistycznej. Idealizm Bergsona jest jaskrawym wyrazem charakterystycznego dla burżuazyjnej filozofii epoki imperializmu zwrotu ku irracjonalizmowi - zupełnej rezygnacji z logicznego, racjonalnego poznania, jest wyrazem otwartego zerwania z nauką. Nicią przewodnią filozofii Bergsona jest dążenie do oczernienia, zdyskredytowania poznania naukowego, praw nauki i racjonalnego, logicznego myślenia. Wszelkimi sposobami stara się on dowieść, że prawda jest rzekomo niedostępna dla myślenia naukowego i że niemożliwe jest zgłębienie rzeczywistości za pomocą logicznego myślenia. Nauka ma rzekomo znaczenie tylko dla praktyki, niezdolna jest jednak do poznania prawdy. Racjonalnemu, logicznemu poznaniu przeciwstawiał Bergson mistyczną zdolność intuicji, bezpośredniego, intuicyjnego "oglądu". Bergsonowska "intuicja" otwiera wrota klechostwu i obskurantyzmowi. Naukowemu, materialistycznemu pojmowaniu przyrody Bergson przeciwstawiał swoją spirytualistyczną metafizykę z jej pojęciem "trwania". Za praosnowę wszystkiego, co istnieje, Bergson uznaje owo niematerialne "czyste trwanie". Materię, czas, ruch uważa jedynie za rozmaite formy przejawiania się owego "trwania". W gruncie rzeczy bergsonowskie "trwanie" to tylko nowe słówko dla oznaczenia starego pojęcia "duch" - podstawy wszelkiego idealizmu i mistycyzmu. W zagadnieniu życia Bergson stoi na stanowisku witalizmu (patrz), wrogiego naukowej biologii; naukowe pojmowanie rozwoju świata organicznego Bergson zastępuje mistyczną koncepcją "ewolucji twórczej", u której podstaw leży "pęd życiowy". Ta antynaukowa koncepcja doprowadza Bergsona bezpośrednio do religijnego wniosku o stwórcy jako sile napędowej wszechświata. Wielki uczony rosyjski K. A. Timiriazjew nazywał Bergsona "metafizykiem najczystszej wody", marzącym o cofnięciu się "o trzysta lat - od doświadczenia do intuicji, od fizjologii do witalizmu".

Reakcyjna, profaszystowska socjologia Bergsona usprawiedliwia wyzysk i agresję wojenną. Klasowe panowanie i podporządkowanie uważa ona za "naturalny" stan społeczeństwa, a demokrację opartą na zasadach równości i wolności za "sprzeczną z naturalnym porządkiem rzeczy". Socjologia Bergsona głosi, że wojny są nieuniknionym "prawem przyrody". Filozofię tę wykorzystują szeroko współcześni ideologowie imperializmu i obskuranci religijni. Jest ona podstawą katolickiej filozofii "modernizmu". Opierali się na niej prowodyrzy faszyzmu włoskiego.

BERKELEY George (1684-1753) - reakcyjny filozof angielski, biskup, subiektywny idealista, zaciekły wróg materializmu. Zdaniem Berkeleya wszystkie właściwości rzeczy i same rzeczy są jedynie wrażeniami ludzkimi; otaczające nas przedmioty nie istnieją obiektywnie, niezależnie od człowieka. Realne są tylko wrażenia: rzeczy są jedynie zespołami wrażeń. Dlatego też przedmioty istnieją tylko o tyle, o ile są postrzegane. Istnieć - to tyle co być postrzeganym. Ale twierdzenie to doprowadza Berkeleya do solipsyzmu, do negacji obiektywnego istnienia czegokolwiek, w tej liczbie i ludzi, prócz postrzegającego podmiotu, tzn. własnego "ja". Usiłując wybrnąć z niedorzeczności solipsyzmu, Berkeley popada w sprzeczność z podstawowymi założeniami swej filozofii (rzecz jest kombinacją wrażeń). Twierdzi on, że przyczyną wrażeń jest bóg (istniejący niezależnie od wrażeń). W ten sposób Berkeley zbliża się do "obiektywnego" idealizmu: świat jest u niego nie wyobrażeniem "ja", lecz rezultatem jednej naczelnej przyczyny duchowej. Za pomocą swego systemu filozoficznego, głęboko wrogiego nauce, Berkeley zwalczał materializm jako filozoficzną podstawę ateizmu. "Na fundamencie doktryny o materii, czyli substancji cielesnej - pisał Berkeley - wzniesione zostały wszystkie bezbożne konstrukcje ateizmu i negacji religii... Nie musimy rozwodzić się nad tym, jak wielkim przyjacielem ateistów była zawsze substancja materialna. Zależność wszystkich ich potwornych systematów od niej jest tak jawna, tak nieunikniona, że skoro raz zostanie usunięty ten kamień węgielny, wraz z nim runąć musi cała budowla". Filozofia Berkeleya była reakcją wielkiej burżuazji angielskiej XVIII wieku na angielski materializm XVII wieku, była wyrazem interesów burżuazji, która doszła do władzy. Filozofia Berkeleya wyrażała strach tej burżuazji przed rewolucją. Jawna obrona religii przez obskuranta Berkeleya była równocześnie aż do cynizmu posunięta obroną władzy wyzyskiwaczy; według Berkeleya religia powołana jest do okiełznania ludu. Doktryna Berkeleya znalazła dalsze rozwinięcie w machizmie.

W dziele "Materializm a empiriokrytycyzm" Lenin poddał druzgocącej krytyce poglądy Berkeleya i kontynuatorów jego filozofii. Przytłaczająca większość współczesnych filozofów burżuazyjnych konstruuje swe poglądy filozoficzne w oparciu o subiektywny idealizm Berkeleya. Podstawowe prace Berkeleya: "Rzecz o zasadach poznania" (1710), "Trzy dialogi między Hylasem a Filonousem" (1713).

CHRZEŚCIJAŃSTWO - jedna z najbardziej rozpowszechnionych religii. Chrześcijaństwo powstało w starożytnym Imperium Rzymskim w I - II w. naszej ery, początkowo jako "religia niewolników i wyzwoleńców, biedoty i pozbawionych praw, pokonanych lub rozproszonych przez Rzym ludów" (Marks i Engels, Dzieła, wyd. ros., t. XVI, cz. II, str. 409). Przytłoczeni nędzą materialną, wyzuci całkowicie z praw, okrutnie wyzyskiwani niewolnicy podnosili bunty, które jednak kończyły się klęską. Nie lepsze było położenie drobnych rolników i biedoty miejskiej. Nie będąc w stanie zmienić istniejącego porządku społecznego, uciskane i ujarzmiane masy trąciły wiarę w swe siły i szukały pociechy w fantastycznych wyobrażeniach o bogu-zbawicielu, który ulży ich doli, o życiu pozagrobowym, o nagrodzie i karze po śmierci. W ten sposób powstawał podatny grunt społeczny dla narodzin i rozpowszechnienia się nowej religii - chrześcijaństwa, które obiecywało nagrodę i karę na "tamtym świecie", nastanie ery wiecznej szczęśliwości, osobistą nieśmiertelność. To, że chrześcijaństwo zwracało się do wszystkich ludów, że odrzucało stare rytuały wszystkich dotychczasowych religii, które dzieliły ludzi różnych wyznań, a także upadek tych religii - wszystko to sprzyjało rozpowszechnieniu się nowej religii i uczyniło wczesne chrześcijaństwo pierwszą możliwą religią światową.

Chrześcijaństwo wchłonęło elementy istniejących wówczas religii wschodnich (mitraizm, judaizm i in.) oraz doktryny epigonów starożytnej filozofii idealistycznej (neoplatonicy, gnostycy, stoicy i in.). Okoliczności, które zrodziły chrześcijaństwo, sprzyjały szerokiemu rozpowszechnieniu się wiary w cuda, w proroków, w nadejście zbawców z nieba. W tych warunkach zrodziła się wiara w mitycznego Chrystusa, którego obraz ukształtował się nie od razu. Prototypami Chrystusa byli umierający i zmartwychwstający bogowie innych religii. Chrześcijaństwo nie wystąpiło przeciwko niewolnictwu. Obiecując równość po śmierci, chrześcijaństwo zawsze usprawiedliwia nierówność społeczną na ziemi. Uczy ono, że niewolnictwo jest "karą za grzechy", nawołuje niewolników do posłuszeństwa wobec panów "tak jak wobec Chrystusa", nakazuje im miłować wrogów. Głosząc pokorę chrześcijaństwo, podobnie jak inne religie, odciąga wyzyskiwanych od rewolucyjnej walki klasowej o swe wyzwolenie. Do gmin chrześcijańskich zaczęli z czasem przystępować również przedstawiciele klas wyzyskiwaczy zajmując w nich najważniejsze stanowiska. W walce między rozmaitymi prądami w chrześcijaństwie zaczęły stopniowo, już w połowie II wieku, brać górę kierunki najbardziej umiarkowane, które głosiły pojednanie z rzeczywistością. Zaczęła się kształtować organizacja kościelna, kierowana przez biskupów.

Nauka o pogodzeniu się z rzeczywistością, z nierównością społeczną, o szczęściu pozagrobowym, o boskim pochodzeniu władzy państwowej czyniła religię nader dogodnym narzędziem w rękach klas eksploatatorskich. Już w IV wieku staje się chrześcijaństwo oficjalną religią Imperium Rzymskiego. Wraz z upadkiem ustroju niewolniczego i rozwojem feudalizmu chrześcijaństwo stało się religią społeczeństwa feudalnego, a kościół chrześcijański - "najwyższym uogólnieniem i sankcją istniejącego ustroju feudalnego". Nauki chrześcijańskie były przystosowane do tego, by umacniać ustrój pańszczyźniany. Kościół występował jako najbardziej zaciekły wróg postępu i nauki. Pod względem organizacyjnym kościół chrześcijański przejął system feudalnego panowania i podporządkowania, system hierarchii, uświęcając go w ten sposób. W wieku XI nastąpił podział kościoła na rzymskokatolicki i greckoprawosławny. Kościół był w średniowieczu największym feudałem. Dysponował ogromnymi bogactwami i stanowił wielką siłę polityczną. Głowa kościoła - papież rzymski - pretendował do panowania nad światem. Walka różnych klas społeczeństwa średniowiecznego przeciwko feudalizmowi była zwrócona również przeciw kościołowi i klasztorom, a w krajach Europy zachodniej - w pierwszym rzędzie przeciwko wrogiemu ludom papiestwu. W tych warunkach krytyka feudalizmu i kościoła często przybierała formę herezji teologicznych. Kościół rzymskokatolicki wraz z feudałami walczył przeciwko ruchom wyzwoleńczym. Stworzony przez papiestwo sądowo-policyjny organ kościoła - inkwizycja - okrutnie prześladował najmniejsze przejawy wolnej myśli; dziesiątki tysięcy ludzi spalono na stosach. Ostoją władzy wyzyskiwaczy, wrogiem i prześladowcą myśli postępowej był również kościół prawosławny (w Rosji i innych krajach).

W okresie walki przeciwko ustrojowi feudalnemu burżuazja występowała przeciwko katolicyzmowi, przeciwstawiając mu chrześcijaństwo zreformowane, burżuazyjne - protestantyzm. Jednakże będąc zainteresowana w religii jako narzędziu duchowego ujarzmienia ludu, burżuazja szybko pogodziła się i z katolicyzmem. W ustroju kapitalistycznym wszystkie kierunki chrześcijaństwa, jak i innych religii, przekształciły się w ostoję panowania burżuazji, w narzędzie walki przeciwko klasie robotniczej, przeciwko socjalizmowi. Ze wszechmiar popierając ukształtowane historycznie religie i ich instytucje, burżuazja często przy pomocy tych ostatnich tworzyła nowe, bardziej udoskonalone formy oddziaływania na klasę robotniczą, mające przeszkodzić rozpowszechnianiu się idei naukowego socjalizmu. Jedną z takich form stał się tak zwany socjalizm chrześcijański, który ma na celu odciągnięcie mas pracujących od walki klasowej za pomocą fałszywego hasła "pokoju klasowego" między kapitalistami a robotnikami.

W epoce imperializmu burżuazja wykorzystuje rozmaite organizacje religijne, w szczególności chrześcijańskie, do walki z socjalistycznym ruchem robotniczym. Watykan oddał kościół katolicki w służbę imperialistycznym monopolom i obecnie toczy walkę przeciwko pokojowi, demokracji i socjalizmowi, propaguje średniowieczny obskurantyzm, występuje jako nieprzejednany wróg postępowej nauki. Taką samą reakcyjną politykę prowadzą również inne kościoły chrześcijańskie w USA, Anglii i innych krajach kapitalistycznych.

Ściśle naukowe wyjaśnienie społecznych przyczyn powstania chrześcijaństwa i najważniejszych wydarzeń w dziejach wczesnego chrześcijaństwa dał po raz pierwszy Engels w artykułach: "Bruno Bauer i wczesne chrześcijaństwo", "Przyczynek do dziejów wczesnego chrześcijaństwa". Istotę herezji religijnych w średniowiecznej Europie wyjaśnił Engels w swej pracy "Wojna chłopska w Niemczech". Reakcyjna rola chrześcijaństwa wykazana została w pracach W. I. Lenina "Socjalizm a religia", "O stosunku partii robotniczej do religii" i in.

COMTE Auguste (1798-1857) - francuski burżuazyjny filozof i socjolog, subiektywny idealista, twórca tak zwanego pozytywizmu, tj. filozofii "środka", filozofii stojącej rzekomo "ponad" materializmem i idealizmem. Głosząc, że jest zwolennikiem nauk pozytywnych (ścisłych), wszelkie dążenie do wniknięcia w istotę zjawisk nazywał Comte metafizyką i negował obiektywne prawidłowości zarówno w przyrodzie, jak i w życiu społecznym. W swym "Kursie filozofii pozytywnej" Comte oświadczał w duchu wojującego agnostycyzmu: "...uważamy za bezwarunkowo niedopuszczalne i bezsensowne poszukiwanie tak zwanych przyczyn zarówno pierwotnych, jak i ostatecznych". Zadanie nauki Comte upatrywał w opisywaniu subiektywnych wrażeń zmysłowych człowieka. Oto dlaczego Lenin w "Materializmie a empiriokrytycyzmie" wskazywał na zasadniczą jedność pozytywizmu Comte'a i empiriokrytycyzmu. W dziedzinie socjologii Comte opowiedział się jako zwolennik "porządku", rozumiejąc przez ten porządek ustrój burżuazyjny pozbawiony wewnętrznych sprzeczności. Comte występował przeciwko walce klasowej, w obronie prywatnej własności środków produkcji, utożsamiał mechanikę i biologię z socjologią, wysuwał zadanie stworzenia "fizyki socjalnej". Szeroko rozpowszechnił się dokonany przez Comte'a antynaukowy podział socjologii na statykę socjalną i dynamikę socjalną. Biorąc za podstawę ten podział socjologowie burżuazyjni głosili, że społeczeństwo jest nieruchomym, statycznym systemem, który tylko czasami, pod wpływem zewnętrznych bodźców mechanicznych, może zmieniać niektóre swe cechy. Comte uznawał postęp jedynie w granicach kapitalizmu; biorąc za punkt wyjścia idealistyczne pojmowanie dziejów jako wyniku rozwoju idej, stworzył teorię trzech etapów rozwoju społeczeństwa - teologicznego, metafizycznego i pozytywnego. Ostatni etap, pozytywny, Comte wiązał z panowaniem nauki burżuazyjnej. Stąd można było wyciągnąć wniosek, że ustrój kapitalistyczny jest najbardziej rozumnym ustrojem, powstałym rzekomo w rezultacie zwycięstwa myśli naukowej.

Dzięki aktywnej obronie kapitalizmu Comte do dziś dnia uważany jest za jeden z głównych autorytetów wśród socjologów burżuazyjnych. Reakcyjni socjologowie USA - Ross, Bernard, Bogardus i inni - nazywają Comte'a jednym ze swych prekursorów. W pracach klasyków marksizmu teorie Comte'a zostały poddane druzgocącej krytyce.

Przysłał nam Jacek Naumiuk.

OD AUTORÓW:

Dzięki takiemu słownikowi możemy z pełną świadomością pójść do kiosku i kupić "NIE" w ramach walki z Watykanem, który "oddał kościół katolicki w służbę imperialistycznym monopolom".  ;-)

 

Komizm 3-
Bezsensowność 6
Propaganda 4-
Poziom bełkotu 3
Ocena końcowa 4

Zasady oceny

 

Propaganda komunistyczna

SERWIS STOWARZYSZONY Z BEZ UPRZEDZEŃ

Propaganda komunistyczna

Bez uprzedzeń

Licznik

Propaganda komunistyczna - strona główna
Propaganda komunistyczna
Portrety towarzyszy
Portrety towarzyszy

Plakaty
Plakaty

Bądź czujny - napisz!!!

stat4u

Bez uprzedzeń

Propaganda komunistyczna

Poczta